Nasıl
olmasın? 12 yıldır işbaşındalar. Üstelik kısa vadede bu durum değişecekmiş gibi
görünmüyor.
İşin tuhafı,
ana muhalefet de mutlu...Şaka-maka, “piyasanın” en az %25’ini tutuyor elinde.
Hem de arada
iktidardan şikâyet etmek ya da kendi aralarında dövüşmek dışında pek bir icraat
yapmadan. Minimum performansla maksimum randıman!
Tabii bu
durumda, küçük muhalefet de mutlu...
Mutlu
olduklarını, neredeyse 20 yıldır aynı lider tarafından yönetilmelerinden
anlıyoruz...
Meclisteki
en küçük muhalefet deseniz, herhalde kurulduğundan beri gördüğü en mutlu
günleri yaşıyor.
Açılımdı
şuydu-buydu derken, adeta küçük ortağı gibiler iktidarın.
Yani aslında
siyaset meydanında herkesin keyfi yerinde.
Hatta
diyebiliriz ki, tarihte ilk defa tüm partilerin halinden memnun olduğu bir
meclise tanıklık ediyoruz.
Üstelik
seçim sonuçlarına bakılırsa, halkın da bu mutluluktan şikâyeti yok. Aynı oy
oranları üç aşağı-beş yukarı tekrarlanıp duruyor.
Haliyle, mecliste
kimse seçim barajını indirmek ya da yeni anayasa gibi “angarya” işlerle
uğraşmaya falan gerek görmüyor.
Yönetmeyi
seven yönetiyor, şikâyeti seven şikâyet ediyor, mutluluk çeşmesi akmaya devam
ediyor. Adımız Mesut, göbek adımız Bahtiyar.Şu durumda statüko nasıl değişsin?
Kim değiştirsin?
Niye değiştirsin?
Ne kadar
ilginç, değil mi?
Bu “süper”
keşfimi siyasetten anlayan bir akademisyen arkadaşımla paylaştım. Acı acı güldü
bana.
“Sen zaten siyasetin
ne olduğunu sanıyordun ki akıllım?” dedi. Bütün havamı söndürdü.
Haklı
galiba... Belki de mutluluğu çoktan bulduk haberimiz yok. Ya da farkındayız ama
çaktırmamaya çalışıyoruz.
Bu tiyatroda
siyasetçisi ayrı rol yapıyor, vatandaşı ayrı. Olan özgürlüğünü, canını,
sağlığını kaybeden idealist romantiklere, samimi vatanseverlere, serdengeçti devrimcilere oluyor.
Ama mutluyuz
çok şükür... En az 34. kattan düşerken her geçtiği katta “Şimdilik her şey
yolunda!” diyen o adam kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder